Ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής Δημήτρης Σαλπιγγίδης έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία: είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει πανηγυρίσει με 2 ομάδες σε μία σαιζόν! Eπιπλέον, είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής με δύο ηλικίες. Από την Λαμία και κάτω είναι 30 χρονών, ενώ στη Βόρεια Ελλάδα είναι 28.
Τα λαμπρά αυτά επιτεύγματα που αγγίζουν τη σφαίρα του υπερφυσικού, για να είμαστε δίκαιοι, δεν του ανήκουν αποκλειστικά.
Μπορεί ο καθένας να έχει την προσωπική του γνώμη σχετικά με την επιστροφή ή όχι του συγκεκριμένου παίκτη. Άσχετα όμως από αυτό, θα πρέπει κανείς να είναι τυφλωμένος για να μην μπορεί να δει την γιγαντιαία επιχείρηση που έχει στηθεί εδώ και μήνες με σκοπό την αντιστροφή του κλίματος και την αποδοχή εν τέλει του Δ. Σαλπιγγίδη ως μέλους της ομάδας.
Το τι έχει ακουστεί σε τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες και ραδιόφωνα δε λέγεται.Ότι ο Δ.Σ. θα έρθει σχεδόν τζάμπα για να αποκαταστήσει τη φήμη του. Ότι υπάρχει μία μυστηριώδης γυναίκα για χάρη της οποίας θα γυρίσει ο «Σάλπι» (η οποία προφανώς πρέπει να είναι δέντρο γιατί όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες μπορούν να κάνουν το Θεσσαλονίκη-Αθήνα σε λίγες ώρες). Ότι μετά από 4 χρόνια αποποιείται τους εράνους που έγιναν στο όνομά του και ότι δεν πήρε ούτε ευρώ από εκείνα τα χρήματα (αλήθεια, γιατί δεν τους είχε αποκηρύξει τότε και ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;)
Η φημολογία ότι ο Σαλπιγγίδης κάποτε θα γυρίσει, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως άρχισε από την ημέρα που έφυγε. Κάθε παοκτσής υποπτευόταν βαθειά μέσα του ότι ο Δ.Σ. θα έκανε τον γνωστό κύκλο που έχουμε δει και στο παρελθόν από πολλούς, δηλαδή την επιστροφή στο χωριό των ιθαγενών μετά από ένα καλό συμβόλαιο σε ομάδα της Αθήνας.
Αν δούμε το θέμα ψυχρά επαγγελματικά, ο Σαλπιγγίδης δεν έκανε τότε παρά ότι θα έκανε ο κάθε ποδοσφαιριστής όταν τον πουλάνε. Να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να φύγει. Ίσως εάν λεγόταν Σαλπιγγίδιτς και τον είχαμε πάρει από την Μπάνια Λούκα με εισήγηση κάποιου δαιμόνιου σκάουτερ, να μην υπήρχε αυτό το αίσθημα της προδοσίας το οποίο ένιωσε στο πετσί του ο κάθε παοκτσής τον Αύγουστο του 2006.
Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως για εκείνους που έχουν στήσει ένα τρελό επικοινωνιακό γαϊτανάκι για την αποδοχή της επιστροφής του παίκτη, δεν έχουμε φτάσει όλοι στο σημείο να μετράμε τα πάντα με ευρώ. Υπάρχουν κινήσεις και πράξεις πέρα από τα όρια της οικονομικής συναλλαγής, και όλες είναι εις βάρος του διεθνή επιθετικού.
Ο Σαλπιγγίδης αποτελεί μία ιδιαιτερότητα την οποία δεν μπορεί να καταλάβει όποιος δεν είναι μέλος της οικογένειας του Π.Α.Ο.Κ. . Έχοντας κλοτσήσει τις πρώτες του μπάλες στην ακαδημία του Κούδα, υπήρξε τόσο γνωστή και αγαπητή φυσιογνωμία όσο λίγοι. Τον Δημήτρη μπορούσες κάλλιστα να τον συναντήσεις εάν πήγαινες σε κάποια καφετέρια της δυτικής Θεσσαλονίκης, να τον χτυπήσεις στην πλάτη και να του πεις ό,τι θα έλεγες σε ένα κολλητό σου για το παιχνίδι της επόμενης Κυριακής. Ο παοκτσής είχε την αίσθηση ότι ο Δ.Σ. είναι «ένας από μας», ένα παιδί της πολυκατοικίας με προσφυγική καταγωγή, που απλά έτυχε να ξέρει καλή μπάλα και να μπορεί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας και να μπει στο γήπεδο της Τούμπας. Ο Δ.Σ. σου θύμιζε τον εαυτό σου στα 12, όταν χτυπούσες πέναλτι στην πυλωτή και έλεγες «μία μέρα θα παίξω στον Π.Α.Ο.Κ.!»
Όταν λοιπόν ο Δημήτρης κατάφερε να το κάνει αυτό, βρέθηκε σε μία από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του συλλόγου. Ο Π.Α.Ο.Κ. στέναζε από τους εντεταλμένους «σωτήρες» της σικέ υπέρβασης και είχε σφοδρά αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα. Η μάχη που είχε δώσει ένα σεβαστό ποσοστό του ΛΑΟΥ ενάντια στην τότε διοίκηση, είχε οδηγήσει στην ευθεία αμφισβήτηση του διδύμου Γούμενου-Παγώνη.
Πριν καν αναπτυχθεί η φημολογία περί αποχώρησης, ο Δ.Σ. ανανεώνοντας το συμβόλαιό του είχε σπεύσει να ευχαριστήσει τον πρόεδρο για την στήριξή του. Πολλοί είχαν χαλαστεί ενδόμυχα με αυτή τη στάση, αλλά η δεύτερη σκέψη ήταν «είναι ποδοσφαιριστής, δεν έχουμε την απαίτηση να ρίξει τη διοίκηση, αυτό θα το κάνει ο ΛΑΟΣ»
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν ο Δ.Σ. απευθύνθηκε στο πέταλο που βρισκόταν ο κόσμος του Π.Α.Ο.Κ. χαρίζοντας το μοναδικό «Σσσς…». Οι μάσκες είχαν πέσει. Ο Δ.Σ. είχε αυτοαναγορευτεί σε νούμερο ένα υπέρμαχο της διοίκησης Γούμενου. Κι όμως, παρόλο που για κάποιους το γυαλί είχε ραγίσει, η πλειοψηφία του έδωσε συγχωροχάρτι.
Και φτάνουμε στην κατάληψη στα γραφεία της ΠΑΕ τον Αύγουστο του 2006, οπότε και κάποιοι θεώρησαν ότι η κατάσταση ήταν οριακή και έπρεπε να γίνει ένας ύστατος αγώνας για την επιβίωση του ποδοσφαιρικού τμήματος. Η είδηση που έσκασε σαν βόμβα ήταν ότι ο Δ.Σ. ήταν στα πρόθυρα της Παιανίας. Τότε κινητοποιήθηκαν διάφοροι: Οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί έκαναν εράνους «για να μείνει ο Δημήτρης», όπου κατέθεσαν τον οβολό τους ακόμη και άνεργοι ή μικρά παιδιά. Διοργανώθηκε συναυλία στο γήπεδο Στρεμπενιώτη της Νεάπολης, έτσι ώστε τα έσοδα να παραδοθούν στον Σαλπιγγίδη. Για να μη φύγει.
Από τα κατειλημμένα γραφεία της Τούμπας, μέσα στον δεκαπενταύγουστο, ξεκινούν αυτοκίνητα για την Αθήνα, με σκοπό να πάρουν τον Δ.Σ. από το αεροδρόμιο «Βενιζέλος» στο οποίο είχε φτάσει η αποστολή της Εθνικής. Όχι μόνο δεν ακολούθησε αυτούς που έκαναν τα 500 χιλιόμετρα για να τον συναντήσουν, αλλά έφυγε από την πίσω πόρτα του αεροδρομίου.
Ο επίλογος είχε ήδη γραφτεί με τον πιο ταπεινωτικό για τον Π.Α.Ο.Κ. τρόπο: Ο Γούμενος είχε καταφέρει να συνδυάσει την τελευταία του πράξη στην ΠΑΕ με μία τραγική πώληση, και βασιζόταν πλέον στους δανεικούς από τον ΠΑΟ παίκτες (Τόργκελε, Τσίγκας, Χαραλαμπίδης) για να βγάλει τη χρονιά.
Οι προκλήσεις του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή δεν τελείωσαν εκεί. Στην πρώτη αναμέτρηση με την παλιά του ομάδα, παίρνει την μπάλα από τη βούλα του πέναλτι, κι ενώ άλλος ήταν ο προεπιλεγμένος παίκτης για να το εκτελέσει, διαλέγει να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Π.Α.Ο.Κ., για να «θρηνήσει» αμέσως μετά σε μία σκηνή θεάτρου παραλόγου.
Έδωσα έμφαση στα παραπάνω γεγονότα για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν έντεχνα αποσιωπηθεί από το μεγαλύτερο μέρος των μέσων ενημέρωσης όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα. Για την «εξιλέωση» Σαλπιγγίδη έχουν επιστρατευτεί ο Γιώργος Κούδας, ο Θανάσης Κατσαρής, ενώ αναμένονται δηλώσεις Παναγιώτη Ψωμιάδη και μητροπολίτη Ανθίμου.
Δεν πρόκειται απλά για μία κατάθεση άποψης, αλλά για μία ξεκάθαρη πρακτική κοινωνικής μηχανικής. Πρόσωπα με μια κάποια επιρροή στο σύλλογο, σπεύδουν να επισημάνουν, κόντρα στην κοινή λογική, πόσο παοκτζής (sic) είναι ο Δ.Σ., πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη της απόκτησής του και άλλα φαιδρά. Η όμορφη ατμόσφαιρα ολοκληρώνεται πάντοτε από το ανάλογο αβαντάρισμα επί καθημερινής βάσεως από γνωστά δημοσιογραφικά συγκροτήματα της πόλεως.
Τα τείχη έχουν ήδη πέσει και οι αντιστάσεις από τον οργανωμένο και μη ΛΑΟ του Π.Α.Ο.Κ. φάνηκαν ελάχιστες. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς όποιος μιλούσε για το θέμα Σαλπιγγίδη θεωρούνταν «αποπροσανατολιστής της ομάδας», το ίδιο και τώρα που η χρονιά τελείωσε με επιτυχημένο τρόπο «αφού έχουμε γιορτή δε χωράνε τέτοιες μιζέριες». Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης που έφυγε από την πίσω πόρτα, τώρα εισέρχεται από την μπροστά. Δε θα έρθει τζάμπα, θα έρθει με λεφτά που στο σημερινό Π.Α.Ο.Κ. δεν παίρνει κανείς. Ίσως να μην πει καν μία τυπική «συγγνώμη». Την χαμαλοδουλειά την ανέλαβαν άλλοι.
Αυτό το παράδειγμα σχεδόν αδιαμαρτύρητης αποδοχής μίας ολοφάνερης ταπεινωτικής κίνησης ενάντια στο ΛΑΟ του Π.Α.Ο.Κ., είναι το δεύτερο μετά τη γνωστή περίπτωση Γκαγκάτση. Και είναι αυτό που προσωπικά με ανησυχεί για την «επιτυχία» της κοινωνικής μηχανικής, γιατί κανείς δεν εγγυάται ότι δε θα χρησιμοποιηθεί και σε σοβαρότερα ακόμη ζητήματα, όπως λόγου χάρη το γηπεδικό.
ΥΓ. Με αφορμή την ημέρα μνήμης 19ης Μαίου για την ποντιακή γενοκτονία, καλό θα ήταν να θυμηθούμε εκείνους που ίδρυσαν και γιγάντωσαν αυτό το σύλλογο. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν τον θεμελίωσαν ως μία εταιρία ανάμεσα στις άλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου